Tirana-Athene

De route naar Tirana was prachtig: een kronkelige weg over een bergrug met aan beide kanten adembenemende valleien waarin honderden bunkertjes als paddestoelen uit de grond popten. Helaas werd deze romantiek bruut afgeslacht door gevilde koeien langs de weg.

Geheel verdwaald in het botsautootjes verkeer van Tirana besloten we de weg te vragen in een café. Meteen liet iedereen z'n drankje staan om ons te helpen het backpackershostel te vinden. Pas na een half uur bleek dat we al de hele tijd in de straat zaten die we zochten, vandaar dat niemand ons begreep. Aangezien alles in Tirana echter éénrichtingsverkeer is, deden we er alsnog een uur over om uiteindelijk het hostel te bereiken. Het hostel was een waar backpackers paradijs gerund door een Nederlandse hippie en haar Albanese vriend die sprekend op Jezus leek.

Omdat het te heet was om rond te lopen hebben we de eerste dag in Tirana voor het grootste deel doorgebracht in de bioscoop. Jammer genoeg was de enige film die er draaide "Angels and Demons" die ook nog eens om de haverklap uitviel, maar ach, het kostte ook geen drol.

In het hostel hebben we Sam en Ryan ontmoet met wie we die avond uit eten gingen. Sam, een Nieuw-Zeelandse blonde god die een half jaar in Amsterdam als gids heeft gewerkt en tot onze grote frustratie daardoor onze stad beter bleek te kennen dan wij. Ryan is een volgetatooeerde, gekke, Amerikaanse reiziger die meedoet aan snorwedstrijden en de liefste en enthousiastste persoon is die we tot nu toe ontmoet hebben. In een twijfelachtig Albanees restaurant besloten we massaal een mysterieus gerecht met grappige naam te bestellen. Wat we voorgeschoteld kregen zag er zo dubieus uit dat we toch maar besloten te vragen wat het was, wat bleek.....schapenhersenen, jammie.

De volgende ochtend hebben we de zeer chaotische en armoedige zigeuner markt afgestruind en 's middags hebben we de national art gallery bezocht waar we kennismaakten met communistische propagandakunst die in scherp contrast stond met het beeld van de half naakte zigeunerkindjes van die ochtend; enorme schilderijen van gezonde, gelukkige en gepierde mannen die met plezier aan de infrastructuur van Albanie werken, waar in werkelijkheid niet veel van terecht is gekomen.

De volgende dag zijn we over zandweggetjes en in een file van huifkarren, schildpadden en muilezels naar het prachtige Ottomaanse dorp Berat gereden. Na het dorp bekeken te hebben besloten we een kijkje te nemen in het backpackershostel en wie zaten daar lekker te wezen.....niet Stalin, niet Lenin, niet Sinterklaas....Sam en Ryan!

's Avonds hebben we de finale van de Champions League gekeken in een geheel door mannen bevolkt café waar we niet alleen de enige vrouwen waren maar ook nog eens de enigen die voor Manchester waren. Toen Barcelona won hebben we diep bedroefd en onder applaus van de mannen het café verlaten om nog een drankje met Sam en  Ryan te doen. Na een paar SkÄnderbeutjes viel echter de stroom in het gehele dorp uit waardoor we in het pikkiedonker onze weg naar Tuf moesten terugvinden.

Na de volgende dag voor de tweede keer afscheid van Sam en Ryan te hebben genomen zijn we via een romantische route richting het naar zeggen zeer mooie Dhermi vertrokken waar we echter zonder het te merken straal voorbij zijn gereden en uiteindelijk in het zeer toeristische Saranda terecht kwamen dat volgebouwd is met enorm lelijke roze hotels terwijl het in de Lonely omschreven werd als idyllisch vissersdorpje.

De volgende dag wilden we zo snel mogelijk dit verschrikkelijke oord ontvluchten en zijn we door gereden naar de Romeinse ruines van Butrinti. Na hier wat rondgeslenterd te hebben besloten we een krakkemikkig pontje te nemen om te ontdekken wat er aan de overkant van de rivier was.....niks, nada, noppes, heerlijk. Na een paar uurtjes rond getuft te hebben besloten we maar weer terug te gaan naar de bewoonde wereld, want er was niks, nada, noppes.

Die nacht aan een verlaten strandje geslapen waar we de volgende dag rustig hoopten te kunnen zwemmen maar dat 's ochtends jammer genoeg overspoeld werd met honderden schoolkinderen. Aan het eind van de middag waren we relaxed  naar Gjirokastra aan het rijden totdat Tossa opeens een noodstop moest maken omdat er twee randdebielen voor Tufje sprongen, en wie bleken het te zijn....Niet SkÄnderberg, niet Hoxha, niet de Paashaas.....Sam en Ryan!

Na van de schrik bekomen te zijn besloten we ze een lift te geven naar hun hostel in Saranda en dan nog maar een nacht door te brengen in deze afgrijselijke stad. Tijdens onze chillings in Hairy Lemon besloot Ryan een tijdje met ons mee te reizen. Dus vertrokken we de volgende ochtend na een heerlijk ontbijt van  bananenpancakes bereid door Ryan, naar Gjirokastra.

Onderweg zijn we gestopt bij de Blue eye, een groene oase met magisch helderblauw water en honderden rondvliegende zwarte libelles. In het midden was er een bron waar het water uit de grond omhoog stroomde en alle stoere mannen vanaf een platform een sprong in het diepe waagden. Dus konden wij natuurlijk niet achterblijven. Zodra je in het water terecht kwam werd je door de enorme stroming meteen naar het oppervlak geduwd en kwam je geheel buiten adem boven door de klap van het ijskoude water waarna je zo snel mogelijk naar de kant moest zwemmen om niet verder mee gesleurd te worden. Geheel high van de adrenaline reden we verder naar Gjirokastra waar we een paar uur hebben rondgelopen en genoten van de vreemde architectuur.

Na een te makkelijke grensovergang reden we Griekenland binnen, hadden we nou toch maar dat pakketje aangenomen.  Onze eerste stop in Griekenland was de Vikos canyon, de diepste canyon van de wereld! (tenminste, dat stond op het bordje).  Kruipend zijn we over de smalle richel langs de bloedstollende diepte gegaan terwijl Ryan honderd meter voor ons uit huppelde. Uitgeput van dit wonderschone natuurspektakel zijn wij in Tuf onder de wol gekropen en mocht Ryan z'n tentje opzetten in de tuin van de kerk.

De volgende dag was het alweer tijd om afscheid te nemen van Ryan, hij ging verder naar Istanbul en wij zijn door gegaan naar Delphi. In plaats van de beroemde opgravingen van Delphi te bekijken hebben  we een wasje gedraaid op de camping, ach ja, we hebben Pompei toch ook al gezien.

In de loop van de volgende middag tuften we rustig richting Athene totdat we een telefoontje kregen van de ouders van Pien die ons meldden dat de boot naar Amorgos om half 6 die avond zou vertrekken. Hoewel de ouders van Eline ons ervan verzekerden dat we het nooit zouden halen, zette Camille het op een racen naar het vliegveld van Athene. Om 4 uur kwamen we aan bij de longtermparking. Aangezien we veel te veel spullen van huis mee hadden genomen (ja, jullie hadden gelijk) en Tuf overvol was geraakt, besloten we al onze overbodige spullen mee te nemen naar Amorgos om het daar in het huisje van de ouders van Eline achter te laten.

Dus daar rennen we, ieder met twee weekend tassen en een backpack op de rug, op zoek naar de bus. Via vier roltrappen, een lift en een shuttlebus komen we om half 5 aan bij de bushalte. We ploffen zwetend en hijgend neer maar de bus vertrekt niet. Pas om tien voor 5 rijden we eindelijk weg van het vliegveld om meteen  weer in de file terecht te komen, spitsuur....Aangezien het meer dan een uur rijden is naar Piraeus zakt de moed in onze schoenen maar de lieve buschauffeur zegt dat hij z'n best zal doen en geeft ons nog even snel een preek; voortaan moeten we toch echt eerder vertrekken.  Om tien over half 6 storten we onszelf uit de bus. Tossa rent met backpack naar de ticketoffice en Eline en Camille waggelen zo snel mogelijk naar de boot om met onze tien koffers op de laadklep de boot tegen  te houden totdat Tossa er met de tickets is. Zodra Tossa één voet aan boord heeft gaat de laadklep dicht en varen we direct weg uit Athene.

Een overnachting in de haven is ons gelukkig bespaard gebleven en ons avontuur van island hoppen kan beginnen...